قبیله ای که چهره توریسم در آفریقای شرقی را تغییر داد - مجله نایس پاتوق

چشمانم باز بودند و به اطراف می چرخیدند و کم کم خود را با نور قرمز رنگ تابیده شده از آتش اردوگاه مطابقت می دادند. اما صدای زمزمه ملودی حزن انگیزی به گوش می رسید. زبان آن ها به آن چه در آفریقای شرقی شنیده بودم بسیار مشابه بود اما قابل درک نبود.

ضربان قلبم به کندی و آگاهانه در درگیری با اطرافم می زد. دیواری از درختان اطراف را احاطه کرده بود و حلقه غیر قابل نفوذی از تاریکی را ساخته بود. فرشی از بوته های ضخیم، به فاصله از نقطه خوابیدن پهن شده بود.

تعدادی از میمون ها می خواستند در دشت های loita بخزند. این صدا در فواصل دور نیز اکو داشت و به نظر می رسید که به جای مانده های خواب نصفه و نیمه من بود. زمین هم با خودش زمزمه می کرد، نگاه خیره ام با چشمان خندان کوالا (Quela) راهنمای ترسناک و شجاع ماسای گره خورد. سر او کمی به سمت من متمایل شد که حرکت کمی داشت اما به نظر مطمئن بود.

بالشی از برگ های خشک شده در کیسه خواب زیر سرم بود و ریه هایم پر از هوای تازه شد. ستاره های آسمان دنباله های قشنگ آبشاری را ساخته بودند. ستاره های آشوب نسبت به آنچه که قبلا دیده بودم بیشتر بودند. ستاره گوهر درخشان در 4 جولای شادی خود را در آسمان تقسیم کرد. سکوتی سراسر شب را فرا گرفته بود و این سکوت همراه با صدا بود. صدای تنفس آرام و ملودی وار مسافرین به منزله زمان سنجی برای افکارم تلقی می شدند. لحظات و خاطرات شبیه اسلایدشویی از پرده آسمان درخشان شب عبور می کردند.

5 روز در کمپ فرهنگی مجی موتو ماسای (Maji Moto Massui)، به نظر غیرممکن می آید. زمان نیز قرارداد داشت و من به جای شمردن روزها، لحظات را می شمردم و لحظات را جمع آوری کردم. لحظات یادگیری، زیبایی و دوستی. روز اول اقامت در ماجی مونتو را با خوشحالی بیدار شدم. هر روز بدنم با نور آفتاب بیدار می شد و با نگاهی سریع به پنجره می فهمیدم که تاریکی جای خود را به نور داده است و شونکای خود را که شب قبل ماسای هدیه داده بود پوشیدم که باعث محافظت از سرمای صبحگاهی می شد.

در راه به دوربینم چنگ زدم و از حلقه Manngattas بیرون پریدم که آلونک های بسیار کوچک دنجی بودند و من برای یک طلوع خوب زنده بودم و می خواستم که یک طلوع خوب را ببینم.

در حال پیاده روی بر روی لبه جدول اقامت گاه بودم. باد خنکی برگ ها را تکان می داد و صدای ضربات محکمی ناشی از سوختگی چوب از آتش اردوگاه نزدیک به گوش می رسید.

با شروع روز تازه، خورشید به این منظره می تابید. طلوع خورشید دره Great Rift کنیا در این سرزمین عجیب را روشن کرد. صدای پرندگان از تنه درختان به گوش می رسید. آن ها هم هیجان زده بودند و من به واسطه دوربین عکاسی این لحظات مهم را به حافظه ام سپردم. در حالی که افراد دیگر کمپ در حال چرت زدن بودند، با کتابی در دست به سمت بخش غذاخوری رفتم. رفتن من به کمپ ماسای در کنیا، مبنای تجربه ام از ماه ها ماندن در آفریقای شرقی بود. در حالی که از سفرهای قبلی ام طرح های زیادی نداشتم، اما یک هفته ماندن در کمپ فرهنگی Maji Monto را قبل از رفتن به بخش های دیگر به صورت کتاب درآوردم. در هنگام مسافرت تشکیلات اجتماعی را نیز دیدم که یکی از بخش های مورد علاقه برای کشف مکان های تازه بود.

اکنون دوباره در ماجی مونتو بودم و در مورد خرید بلیط یک طرفه به اکتشافات فرهنگی نگران بودم. تا به امروز همه اطلاعات خود را در مورد قبایل تندیس دار ماسای از صفحات مجله نشنال جئوگرافیک (National geographic) به دست آورده بودم.