سیر تحول پیکاسو در خودنگاره هایش - مجله نایس پاتوق

به گزارش ایسنا، در حالی که بسیاری از مردم پیکاسو را تنها به خاطر نقاشی های آوانگارد می شناسند، آثار نخستین دوره های او به عنوان هنرمند، همانند خودنگاره هایش در سال های 1896 و 1900 توانایی او را در نقاشی و ترسیم تصاویر واقعی و زیبا به نمایش می گذارند.

پیکاسو یک طراح با استعداد بود، اما مدت زیادی به این سبک پرداخت. در سال 1901، او وارد دوره آبی خود شد؛ مرحله ای که در آن صحنه های تاریک و سبک شده را با رنگ های آبی سرد نقاشی می کرد، همانطور که در سلف پرتره خیره کننده اش از همان سال مشهود است.

پس از سپری شدن دوره آبی، کم کم نشانه هایی از ویژگی های سبک بدوی گرایی در آثار این هنرمند پدیدار شد. او بعلاوه شروع به استفاده از یک پالت رنگی گرمتر صورتی در دوره رز خود کرد و در سال 1907، مرحله سبک کوبیسم معروف او شروع شد

همانطور که در خودنگاره او در همان سال معین است، این سبک شامل هندسه، فرم های شکسته و خطوط ضخیم و سیاه است. پس از این دوره، پیکاسو زیبایی شناسی را از دریچه های مختلفی از نئوکلاسیک گرفته تا سوررئالیسم (که در اثر رویایی او از 1938 قابل درک است) امتحان کرد، اگرچه او بار ها پیش از مرگش در سال 1973، به بدوی گرایی و سبک عجیب کوبیسم خود بازگشت.

15سالگی (1896)

پیکاسو خودنگاره سال 1896 را در سن 15سالگی خلق کرد. در این مرحله، او خود را به سبکی واقع گرایانه با ضربه های قلم مو با پس زمینه ای ساده به تصویر کشید.

18سالگی (1900)

تنها سه سال بعد، سبک پیکاسو به طور قابل توجهی تکامل یافت. خودنگاره سال 1900 با زغال چوب روی کاغذ خلق شد.

20سالگی (1901)

خودنگاره پیکاسو از سال 1901 به سبک مدرن تری ترسیم شده است. شباهت او هنوز تا حدودی واقع گرایانه است، اما پالت رنگ، به رنگ های سفید و آبی محدود شده است.

24سالگی (1906)

در سال 1906، زمانی که پیکاسو 24 ساله بود، خودنگاره ای با سبکی که به وضوح اکسپرسیونیست بود، خلق کرد. در این نقاشی، چهره او با اشکال ساده شده و به وضوح اغراق آمیز و با یاری خطوط سیاه پررنگ به تصویر کشیده شده است.

27سالگی (1907)

سال بعد، هنر پیکاسو دوباره متحول شد. خودنگاره او در سال 1907 هنرمند را به نحوی به تصویر می کشد که چشمان او بادامی شکل به نظر برسند. علاوه بر این، استفاده او از خطوط مشکی واضح تر و پررنگ تر است و پرتره او بر پس زمینه نارنجی غالب تر است.

35سالگی (1917)

یک دهه بعد، پیکاسو خودنگاره ای خلق کرد که شبیه رویکرد واقع گرایانه او در دوران جوانی است. در اینجا، او یک نمای سه چهارم از چهره اش را به تصویر کشیده است که واقع گرایانه است و در عین حال، فقط با یک طراحی با مداد خلق شده است.

56سالگی (1938)

زمانی که پیکاسو در اواسط دهه 50 زندگی خود بود، خودنگاره ای خلق کرد که سبک مشهور او را منعکس می کرد. این نقاشی که با زغال روی کاغذ خلق شده است، او را در کارگاه خود با یک پالت و قلم مو در دست نشان می دهد. صورت او به شدت انتزاعی است و چشم های بادامی او تقریباً روی هم قرار گرفته اند.

83سالگی (1965)

در 83 سالگی، به هیچ وجه از اندازه خلاقیت پیکاسو کم نشد و انرژی او به وضوح در خودنگاره های این دوره معین است. او در حالت نشسته و با استفاده از رنگ های آبی، سبز و قرمز ترسیم شده است.

89سالگی (1971)

90سالگی (30 ژوئن 1972)

90سالگی (30 ژوئن 1972)

در حالی که این آخرین خودنگاره پیکاسو نیست که قبل از مرگش تکمیل شده است، اما مشهورترین اوست. این نقاشی که گاهی اوقات با عنوان خودنگاره ای در مواجهه با مرگ شناخته می گردد، با مداد شمعی روی کاغذ در طول چند ماه خلق شد. تصویری بسیار انتزاعی از چهره او که با رنگ های غالب سبز و صورتی خلق شده است. در این نقاشی چشمان او در مواجهه با مرگ کاملا باز هستند.

90سالگی (دوم جولای 1972)

این نقاشی مشابه تمام خودنگاره های این دوره از فعالیت هنری پیکاسو است و با این وجود از نقاشی قبلی نیز مجذوب کننده تر است. این اثر چهره او را با همان چشمان مبهوت به تصویر می کشد؛ با این تفاوت که در اینجا فاقد مردمک یا هر چیز دیگری در داخل عنبیه است. به نظر می رسد دهان او باز شده و دندان های شل و گشاد کشیده شده فضا را پر نموده است.

سمت راست آخرین خودنگاره و سمت چپ نخستین خودنگاره پیکاسو

یکی از پرکارترین هنرمندانی که دنیا تا به امروز دیده است، تا زمان مرگش به خلق نقاشی ادامه داد. آخرین خودنگاره ای که پیکاسو خلق کرد، نقاشی سیاه و سفیدی از خود با چشم های بادامی نامتقارن و مملو از خط خطی است.