سفال لاجوردی، هنر دیرین و ارزشمند پارسی (قسمت اول) - مجله نایس پاتوق

سفالگری لاجوردی هنری زیبا است که در گذشته در ایران و چین رواج زیادی داشته است و هنوز در کشورمان می توان برترین نمونه های آن را مشاهده کرد. در این گزارش دو قسمتی قصد داریم گشتی در ویترین های مخصوص سفالینه لاجوردی در موزه رضا عباسی بزنیم تا نگاهی به نمونه های به نمایش در آمده در این موزه بیندازیم. با این شرح که شرحات این مقاله برگرفته از راهنمای موزه رضا عباسی است، توجه شما را به مقاله خبرنگاران از سفالینه لاجوردی جلب می کنیم.

تنگ سفالین

اندکی پس از منسوخ شدن ساخت ظروف مینایی، تکنیک سفال لاجوردی در برخی از مراکز سفال سازی ایران رواج یافت.

مجسمه سفالین با لعاب لاجوردی

بشقاب سفالین

شیوه ساخت این ظروف را می توان نوع ساده تری از نوع مینایی دانست که در زمان ایلخانان پس از فراموش شدن ساخت ظروف مینایی متداول شد.

آبخوری سفالین

رنگ های آبی فیروزه ای، سفید، اخرایی و طلایی بر روی پوشش لعاب لاجورد به کار می رفته است.

کاسه سفالین با کتیبه به خط ثلث

تزیینات شامل نقوش هندسی، گل و گیاه، طوماری و اسلیمی بوده که گاهی به صورت ساده و گاهی برجسته به کار می رفته است.

صراحی سفالین با کتیبه به خط نسخ

در این ظروف نقوش انسانی و کتیبه کوفی دیده شده است.

کوزه سفالین، نقش قالب زده زیر پوشش لعاب شیری

طبق نوشته ابوالقاسم کاشانی این سفالینه ها در کاشان حدود سال 700 هجری ساخته شده اند.

صراحی سفالین

از دیگر مراکز می توان جرجان و سلطان آباد را نام برد.

کاسه پایه دار سفالین با کتیبه

قدیمی ترین سفال لاجوردی مربوط به تاریخ 713 هجری است. در قسمت بعدی این گزارش با سفالینه لعاب دار یک رنگ آشنا خواهیم شد. آیا شما نمونه های سفال لاجوردی را از نزدیک دیده اید؟ نظر خود را با خبرنگاران و خوانندگان ما در میان بگذارید.